My way or the highway

Dzisiaj będzie trochę inaczej, tak przedświątecznie, jak to być winno w wigilię wigilii Wigilii.  Słuchając któregoś krakowskiego radia wyłapałam hasło "człowiek bożonarodzeniowy", które bardzo mi się spodobało, przywołując mi jednocześnie na myśl wszelkiej maści skojarzenia z genetycznymi modyfikacjami homo sapiens. I tak mi się urodził w głowie:  Człowiek bożnarodzeniowy.   Nazwijmy go homo xmasus - jawi mi się on jako osobnik zabiegany, zagubiony, przemęczony; w gorączce przemierzający alejki supermarketu i walczący o karpia niczym tłum w niemieckim dyskoncie. To osobnik, który  wysila umysł i portfel w nadziei odnalezienia prezentu idealnego, takiego który ucieszy i zapadnie w pamięć. To istota, starająca się połączyć domowe piekiełko przygotowań z mordorem w biurze i zakładzie pracy,  gdzie pod koniec roku wszystko jest na wczoraj, a łącza telefoniczne rozgrzane są do czerwoności.  "Człowieki bożonarodzeniowe" bywają również niezwykle irytują

Muszę wam coś wyznać. Za  dużo kupuję. Za dużo kupuję niepotrzebnych rzeczy, tylko dlatego, że są ładne, kolorowe i ich jeszcze nie mam. A najwięcej kupuję teraz, w okolicy Świąt, kiedy wszystko błyszczy, skrzy się podwójnie, dodatkowo emanując tanią cudownością. Myślałam kiedyś, że  bożonarodzeniowe zakupowe szaleństwo mnie nie dotyczy, że jestem mądrzejsza, że jestem ponad tym, i że nie dam się nabrać na te sztuczki marketingowych jajogłowych. Wydawało mi się, że czerwony krasnal z wypchanym workiem na plecach pozostanie synonimem kiczu i będę przechodzić obok jego podobizn z poczuciem wyższości. A jednak coś poszło nie tak. Coś poszło bardzo nie tak. I obwiniam o to po części moją mamę, która jest fanką Bożonarodzeniowych Jarmarków czyli festiwalu kiczu w wersji hard. Od lat jeździłyśmy razem na tego typu imprezy, by w siarczystym mrozie przeciskać się z kubkiem grzanego wina między tłumem takich jak my, poszukiwaczy magii dzieciństwa. Magii, którą wszyscy znamy, pa